O godzinie 3:45 zaczynają dzwonić budziki, a my czterej "śmiałkowie" wstajemy aby za godzinę rozpocząć po raz kolejny próbę przejechania pierścienia Poznania. Ci czterej śmiałkowie to Piotr, Paweł, Mateusz i Ja. Dla mnie i dla Pawła jest to kolejna próba, ponieważ w zeszłym roku również próbowaliśmy przebyć pierścień, niestety zabrakło nam około 40km.

W tym roku postanowiliśmy niezależnie od pogody, godziny zakończenia podróży, chodź mielibyśmy jechać w deszczu czy w nocy, przejechać całe 170km pierścienia trzymając się cały czas szlaku.

Po ubraniu i wypiciu ciepłej herbaty o godzinie 04:45 ruszamy w przeszło 16 godzinną wyprawę.

Przez pierwsze dwie godziny wyprawy towarzyszy nam gęsta mgła, oraz osadzająca się na wszystkim co możliwe rosa.


Ruszamy trasą Głuchowo-Chomęcice-Konarzewo-Dopiewie aby dotrzeć to samego pierścienia. Wreszcie naszym oczom ukazuje się nam znak pierścienia:


Kontynuując trasę jedziemy przez Zborowo-Drwęse-Lusówko-Lusowo-Sady-Kiekrz

W tej ostatniej miejscowości naszym oczom ukazuje się słońce, a pogoda zaczyna się przeradzać w pogodny, słoneczny, bezchmurny dzień.

Jadąc z nadzieją na piękny dzień dojeżdżamy do Biedruska, gdzie przejeżdżamy przez poligon w którym zatrzymujemy się przed ruinami kościoła św. Jana Chrzciciela (wieś była siedzibą parafii obejmującej również Morasko).

Wnętrze kościoła św Jana Chrzciciela © sq3mka

Za rogatkami poligonu Pawłowi przebiła się dętka, a my na naprawę tracimy pół godziny w zasadzie nadrobione przez wcześniejsze krótkie odpoczynki i szybki przejazd przez poligon.



Po załataniu dętki ruszamy do Murowanej Gośliny, gdzie robimy krótką przerwę, oraz niezbędne zakupy, zwłaszcza w wodę, ponieważ temperatura, a z nią zapotrzebowanie na wodę ciągle wzrasta.


Dalej wjeżdżamy do pięknej Puszczy Zielonki (Powierzchnia parku wynosi 11439,40 ha, z czego ponad 80% to tereny leśne.)

Delektując się urokami puszczy docieramy pod Sanktuarium Matki Bożej Dąbrowieckiej w Dąbrówce Kościelnej.

Sanktuarium Matki Bożej Dąbrowieckiej © sq3mka

Z kolejnymi obrotami korby kierujemy się polnymi drogami przez Gorzkie Pole, następnie przecinając drogę E261 docieramy do Kostrzyna.


Dalej raczej asfaltowo kierujemy się na Tulce, gdzie udało nam się pomylić drogi i przejechaliśmy nie przez ten przejazd nad autostradą A2, skutkiem czego była przeprawa przez strumyk...no i oczywiście mokre buty.
Poniżej Piotr w trakcie przeprawy:


Następnie kiedy przejechaliśmy przez właściwy przejazd jedziemy dalej aby pokonać kolejną drogę, tym razem przejeżdżając przez pieszą kładkę, a naszym oczom ukazuje się stan aktualnej temperatury.


Kolejne litry wody zostają wypite, a my docieramy do Kórnika, gdzie po szybkich zakupach udajemy się na odpoczynek pod zamek. (Ukończona prawdopodobnie ok. 1430 r. budowla, usadowiona na bagiennej wyspie, otoczona była fosą, dostęp do niej był możliwy wyłącznie przez most zwodzony oraz spuszczaną okutą kratę. Do dziś z tego okresu zachowały się stare mury i piwnice obiektu. Do 1592 r. zamek w Kórniku był reprezentacyjną siedzibą rodu Górków, jednego z najpotężniejszych rodów magnackich Wielkopolski. W 1574 r. gościł tu Henryk Walezy, przejeżdżający przez Kórnik w drodze na koronację do Krakowa.)

Zamek w Kórniku © sq3mka

Mając za sobą już większość trasy, nadal przypiekani długo wyczekiwanym słońcem docieramy do Rogalina, gdzie zjeżdżamy z asfaltu aby na jakiś czas ponowie zakosztować jazdy w terenie, jednym słowem dla każdego coś miłego, a w dodatku w dobrych proporcjach. Dalej kierując się do na Stęszew pokonujemy asfaltowy podjazd na Osową górę aby rozpocząć przejazd przez WPN. Na szczycie wzniesienia zdajemy sobie sprawę, że zbliżają się burzowe chmury.



Zdjęcie poniżej zrobione trochę dalej, lecz doskonale widać chmury:



W WPN-ie zrywa się wiatr i zaczyna złowrogo grzmieć i błyskać, jak by tego było mało Piotrowi zaczyna schodzić powietrze z koła, lecz po szybkim napompowaniu jedziemy ile sił dalej aby uciec przed burzą.

Za Stęszewem zaczyna się błyskać i grzmieć bardzo blisko nas. Muszę przyznać, że w życiu nie widziałem piorunów tak blisko siebie, w dodatku aby dotrzeć do jakiś zabudowań musieliśmy przejechać przez szczere pole, dodatkowo przecięte przez jedną z głównych linii energetycznych.

Po chwilach grozy udaje nam się dojechać do zabudować, zatrzymujemy się pod klubem rolnika w Trzcielinie gdzie czekamy na przejście centrum burzy.

Kiedy błyski i grzmoty zaczynają się powoli oddalać i zaczyna padać bardzo przyjemny ochładzający deszczyk, ruszamy.

Ostatnie 20km to bardzo miły leśny odcinek, który pokonujemy już z satysfakcją pokonania pierścienia.

Yes!!! Po 15h zatoczyliśmy koło, zdobyliśmy pierścień i wróciliśmy do punktu startu.

Na zakończenie jeszcze ok 20 km do domu przez Dopiewo-Konarzewo-Chomęcice-Głuchowo-Komorniki-Plewiska.

Podsumowując jestem bardzo zadowolony z wyjazdu. Po pierwsze szlak jest bardzo ciekawy pod względem walorów natury, oraz ciekawych miejsc historycznych. Po drugie jestem zadowolony z swojej formy, kolana i rozłożenia sił, ponieważ bałem się podobnego "kryzysu" psychiczno-fizycznego jak w czasie wyjazdu do Wolsztyna ale było zdecydowanie lepiej. Po trzecie z pomocą mapy udało nam się przejechać szlak bez większych problemów, lecz uważam że osoba nie posiadająca mapy, a kierująca się samymi oznaczeniami będzie się musiała nieźle "nagimnastykować" podczas przejazdu. Po czwarte dziękuje wspaniałej ekipie, dzięki której wycieczka była jeszcze bardzie ciekawa, przyjemna i bardzo często zabawna.

P.S Szkoda, że nie policzyłem ile dokładnie brakuje mi do 1000km w czerwcu, ponieważ zrobił bym jeszcze te 11km

Dzisiaj rano do miasta z Pawłem i Mateuszem, a wieczorem do Pawła z Mateuszem i Piotrem.

Dzisiaj przyjechał po mnie Piotr i pojechaliśmy najpierw do niego, a następnie trasą standardu nad jezioro Chomęcickie gdzie spotkaliśmy Pawła z rodziną. W drodze powrotnej wstąpiliśmy jeszcze na chwilę do niego na lody i ruszyliśmy do Mateusza. Oczywiście zaczęło padać, w efekcie czego wszystko mam przemoczone. Deszcz towarzyszył nam do samego domu.

Dzisiaj udałem się wraz z Mateuszem i Pawłem na Poznańską masę rowerową, ponieważ przyjechaliśmy trochę za wcześnie, postanowiliśmy przejechać rundkę wokół jeziora Maltańskiego, a dopiero potem na masę.

Jak się okazało z niejasnych przyczyn prawnych na masie musieliśmy prowadzić rowery. Przeszliśmy uliczkami Starego Miasta, aż do Starego Marycha.

Po oficjalnej części masy, przyszła pora na nieoficjalną, przejechaliśmy się trochę i oddzielając się od masowej ekipy ruszamy do Chomęcic przez Komorniki i Głuchowo. W drodze powrotnej Paweł odłącza się w Głuchowie, a ja samotnie ostatnie 10km do domu. Na zakończenie jeszcze optymistyczne zdjęcie. Słońce na wieczór wreszcie zaczyna się przebijać przez chmury. Mam nadzieję że jest to zwiastunem nadchodzącego prawdziwego lata:

Dzisiaj na chwilę do Mateusza i z powrotem do domu. Pogoda nie rozpieszcza, dość silny wiatr i przelotne opady deszczu.

Dzisiaj miało wiać i padać. To pierwsze się sprawdziło, a w to drugie nie uwierzyłem i całe szczęście. Ze względu na dość silny wiatr, pomyślałem, że można by wybrać się do WPN-u, a jak wiadomo w lesie raczej nie wieje, a na pewno nie tak mocna jak na szosie.

Koło południa wyruszam po Pawła, Mateusza i Grzegorza.
W drodze po chłopaków udało mi się pobić rekord z Poznania do Głuchowa, wynoszący teraz 21 minut i 38 sekund.

Po krótkim odpoczynku ruszamy przez Szreniawę do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Chciałem dzisiaj przejechać trasy którymi jeszcze nigdy nie jechałem, dlatego udajemy się do:


Pojniki jest to obszar leśno-wodny, który obejmuje niewielkie śródleśne oczka wodne, położone na dnie Rynny Rosnowsko-Jarosławieckiej.

Poniżej jedno z takich oczek:

Oczko wodne © sq3mka

I może jeszcze jedno zdjęcie okolicznego drzewa:

Obszar ochrony ścisłej Pojniki © sq3mka

Następnie podjeżdżając pod dość stromy podjazd, który był dodatkowo pokryty dość dużą warstwą ściółki leśnej udajemy się na odpoczynek i lody.

Po krótkiej przerwie postanawiamy udać się nad jezioro Góreckie i zobaczyć zamek na wyspie Zamkowej.


Po kolejnym odpoczynku mieliśmy jechać nad jezioro Jarosławieckie ale młodsza część ekipy zdecydowała, że jedziemy do domu, więc tak też posłusznie zrobiliśmy.

Na zakończenie pojchałem uzupełnić zapasy wody do Pawła i dalej już samotnie do domu pod wiatr.

Wczoraj dostałem od znajomego propozycję przyjazdu do Buku, a ponieważ zapowiadała się ładna pogoda skorzystałem. Dzisiaj rano zdzwoniłem się z Mateuszem i pojechaliśmy razem. Najpierw przyjechałem po niego, a następnie wspólnie trasą:

Luboń-Szreniawa-Chomęcice-Konarzewo-Dopiewo-Więckowice

docieramy do Buku gdzie spotykamy się z Łukaszem i dalej w trzech ruszamy przez Opalenicę na targi Sielinko.



Przy wjeździe był dość spory ruch, więc zastosowaliśmy manewr ćwiczony już kiedyś przy wjeździe do Murowanej Gośliny.



A poniżej jeszcze mój faworyt z targów:


Droga powrotna cały czas prosto do Skórzewa przez Opalenicę-Buk-Niepruszewo-Wysogotowo.

Na zakończenie pojechałem jeszcze kawałek odprowadzić Mateusza przez Plewiska i Komorniki i jeszcze samotnie do domu z 4km. Po około 15min strasznie się rozpadało i zaczęło grzmieć, także wróciłem w samą porę.

Dzisiaj standardowo. Bardzo przyjemna wieczorna jazda. Lekki wiatr, dosyć ciepło. W drodze powrotnej około 2km jechałem z Mateuszem bratem Pawła.

Trasa:
Poznań-Fabianowo-Komorniki-Głuchowo-Chomęcice->Głuchowo-Komorniki-Plewiska-Poznań

Dzisiaj musiałem wrócić od Pawła. Przy okazji odprowadziłem jego brata do szkoły i przejechałem się z nim.

Dzisiaj rano pojechałem po Pawła, a następnie razem pojechaliśmy na chwilę do szkoły i przy okazji prawie zrobiłem standard. Ze szkoły do domu i po południu jeszcze raz do Pawła.

Dzisiaj przekroczyłem 2000km w sezonie, prawie tyle co przez cały zeszły rok.