Wczorajszy piękne zachód słońca napawał nas optymizmem na dzisiejszy dzień, jednak pogoda zawsze robi swoje i mamy dzisiaj powtórkę z wczoraj.

Kolejny pochmurny dzień © sq3mka

Już po 20 min od ruszanie w trasę zaczyna padać.

Zaczyna padać © sq3mka

W drodze do Łańcuta © sq3mka

Naszym dzisiejszym celem jest Łańcut, do którego docieramy po niespełna 40 min jazdy i prawie 5 km zjeździe.

Dłuuugi zjazd © sq3mka

Muszę przyznać, że aura ostatnich dni i zmoknięcie 3 raz podczas ostatniego tygodnia, sprawiło, że zapragnęliśmy odrobiny "luksusu", dlatego zatrzymujemy się w hostelu niedaleko słynnego zamku.

Zamek w Łańcucie © sq3mka

Po szybkim ogarnięciu bagażu w pokoju, wyruszamy na długi spacer alejkami parku. Nawet na moment pogoda się poprawiła.

Park przy zamku © sq3mka

Pokaż trasę GPS

Mieliśmy nadzieję na kolejny piękny słoneczny dzień. Jednak od razu po przebudzeniu stało się dla nas jasne, że deszcz będzie nieodłącznym elementem dzisiejszego dnia.

Deszczowa pogoda © sq3mka

Dalej jedziemy na północ jadąc po wschodniej stronie Sanu, niestety trochę pobłądziliśmy i musieliśmy cofać się 3km do mostu w Dyniowie.

Most w Dynowie © sq3mka

Niestety kolejne pokonywane przez nas kilometry nie należą do przyjemności, pada 30 min, potem przestaje na 10min i tak w kółko, a my co chwila stajemy przy przystankach PKS, gdzie staramy się uniknąć totalnego przemoknięcia.

Przystanek - najlepsze schronienie © sq3mka

Totalnie zrezygnowani docieramy do Błażowej. Chcieliśmy początkowo znaleźć nocleg w tej miejscowości lecz ostatecznie kręciliśmy dalej w strugach deszczu.

Deszczowy krajobraz © sq3mka

Raz pada, a raz nie...w takiej aurze docieramy do miejscowości Chmielnik. Trafiamy na ogród do pewnej starszej Pani, która od razu zgodziła się nas przyjąć. Gdy zrobiliśmy sobie kolacje, dostaliśmy jeszcze pyszny deser. A na optymistyczne zakończenie dnia pokazało nam się słońce.

Zachód słońca z namiotu © sq3mka

Trawa o zachodzie słońca © sq3mka

Pokaż trasę GPS

Po wczorajszym ciężkim dniu, dzisiaj wita nas prawie bezchmurne niebo. Przyjmujemy to z ogromną radością i szybko przybywa rzeczy, które zaczynają się suszyć w promieniach słońca.

Dosyć leniwie robimy śniadanie, oglądając przy tym zalew Soliński.

Tak jak powoli rośnie temperatura, tak my powoli się pakujemy...naprawdę powoli. W drogę ruszamy przed 11. Wjeżdżamy po raz kolejny na tamę. Tym razem możemy oglądać zalew w pełnej krasie.

Tama Solińska © sq3mka

Po kilku kilometrach docieramy do kolejnej tamy. Zdecydowanie mniejszej, acz równie interesującej w Myczkowcach.

Tama w Myczkowcach © sq3mka

Najedzenie i wypoczęci ruszamy w dalszą trasę. Prawie na sam początek musimy podjechać pod stromy brukowany podjazd. Patrycja miała tu swoją życiową formę gdyż ledwo mogłem dotrzymać jej koła.

Brukowany podjazd © sq3mka

Na szczycie wzniesienia czekała na nas piękna rekompensata.

Widok na rzeke San © sq3mka

Kolejne kilometry pokonujemy najpierw terenem, a następnie z żalem wjeżdżamy na główną drogę. Na szczęście tylko na chwilę, gdyż już po kilku kilometrach docieramy do Leska w którym udajemy się na zakupy i odpoczynek w cieniu.

Już po kilku kilometrach po opuszczeniu Leska docieramy na górę Sobień na której stoją ruiny zamku o tej samej nazwie. "Wysokie wzgórze (450 m npm) na którym znajduje się zamek było punktem obronnym już w XIII w. Istniejąca tu drewniana warownia z basztą należała do Węgier. Zachowany do dzisiaj w ruinie zamek, wzniesiono z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego w 1340 r. Składał się ze skrzydła mieszkalnego, murów obwodowych i wysuniętej przed nimi wieży o wymiarach 5 m x 7 m.
1389 r. - z nadania Władysława Jagiełły właścicielami zamku został ród rycerski Kmitów. Sobień stał się ich gniazdem rodowym. Kilkadzisiąt wsi dookoła także stanowiło własność tego możnego rodu. "

Ruiny zamku Sobień © sq3mka

...kilometry powoli uciekają, dzień ma się ku końcowi, a my zbliżamy się do Sanoka. Postanawiamy spróbować noclegu "na gospodarza". Los chciał, że trafiliśmy na ogródek policjanta. Zostaliśmy skierowani na komendę.
- a co tam spróbujemy i na komendzie zapytać.
Policjanci po wysłuchaniu naszej historii o poszukiwaniu noclegu z uśmiechami na twarzy pozwolili rozbić się w okolicy komisariatu.

Nocleg przed komisariatem © sq3mka

Na zwieńczenie tego pięknego dnia przygotowaliśmy sobie wyprawową ucztę.

Wyprawowa uczta © sq3mka

Pokaż trasę GPS

Nocleg nie obył się bez towarzystwa, były dziki, sarny i jakiś wesoły ptak który usiadł na stelażu namiotu, a także pewien Pan, który chyba cierpiał na bezsenność i bodaj o 5 rano piłował drzewa. Gdy już wstaliśmy natomiast, zabrał się za koszenie. Nie chcieliśmy zbyto Pana zszokować naszym towarzystwem, więc szybko zjedliśmy kanapki i spakowaliśmy nasz grajdołek.

Dobrze się stało, że Pan nas tak "popędził" ponieważ w momencie gdy się spakowaliśmy przyszła burza i potężna ulewa. Zrobiło się mgliście, zimno, a na dodatek co chwilę widzieliśmy błyskawice. Będąc w dodatku na samym szczycie wzniesienia dodatkowo potęgowało wszystkie zjawiska i nasz strach.


W takiej ulewie w życiu nie jechałem...po drogach spływały ogromne ilości wody, widoczność drastycznie spadła, a nad naszymi głowami szalała burza - potężny i groźny żywioł. Jazda w takich warunkach to prawdziwe wyzwanie, zwłaszcza na częstych i ostrych zakrętach podczas zjazdu. O poślizg w takiej aurze bardzo łatwo.

Ulewa się skończyła © sq3mka

Po prawie 1h głównie zjeżdżając docieramy do drogi wojewódzkiej 890. Deszcz powoli ustaje, temperatura wzrasta do 21 stopni, a my docieramy do Ustrzyk Dolnych.

Między czasie robimy sobie także przerwę na gotowanie na jednym z przystanków PKS-u, jakże przydatnym podczas kilkudniowych wojaży.

Przerwa na gotowanie © sq3mka

W Ustrzykach Dolnych na kilka kilometrów wjeżdżamy na drogę krajową 84. Ruch nie jest wprawdzie zbyt duży, jednak nie jedzie się zbyt komfortowo w towarzystwie ciężkich i wielkich tirów.

Jak widać mimo, że nie pada pogoda nadal niezbyt pewna.

Ciężkie chmury © sq3mka

Wreszcie zjeżdżamy z głównej drogi co owocuje dość sporym podjazdem.

Pati na podjeździe © sq3mka

Kierujemy się nad zalew Soliński, gdzie planujemy znaleźć pole namiotowe.

Zakręty, zakręty, zakręty © sq3mka

I gdy tak pokonujemy kolejne zakręty, zaczyna padać...a już zaczynaliśmy powoli wysychać. Za jednym z zakrętów ukazuje się "Tama solińska o dł. 664 i wys. 82 m (od podstawy do korony) i potężnej kubaturze ok. 760 tys. m3 betonu zbudowana w latach 1961 – 1968 jest największą w Polsce zaporą betonową." Zapatrzeni na tą potężną konstrukcje zapominamy o niesprzyjającej aurze.

Pierwszy widok tamy © sq3mka

Trochę błądząc nadrabiamy kilka kilometrów lecz wreszcie wjeżdżamy na zaporę. Widok na wielkie jezioro Solińskie robi spore wrażenie.

Zalew Soliński © sq3mka

Około godziny 18 trafiliśmy na pole namiotowe...muszę nadmienić, że miałem niesamowitego pecha, gdyż brałem prysznic w zimnej wodzie, a Pati, która szła kilkanaście minut po mnie, miała już gorącą kąpiel. Co za niesprawiedliwość ?!
-No tak, było się nie kąpać przed 19 :/

Miejsce noclegu © sq3mka

Przed spaniem jeszcze obowiązkowa lektura Sherlocka Holmes-a.

Pokaż trasę GPS

Gdy w Poznaniu jechaliśmy na dworzec mój licznikowy termometr wskazywał 15-16C, gdy wysiedliśmy w Przemyślu uderzyło nas powietrze rozgrzane do ponad 30C.

Widok na Przemyśl © sq3mka

Prawie od razu po wyjściu z dworca zostaliśmy zagadnięci przez pewnego Pana, który chciał dowiedzieć się trochę o naszej wyprawie. Po krótkiej rozmowie i rozejrzeniu się po mieście ruszamy byle dalej na południe, uciekając tym samym od skwaru i hałasu.

Targowisko w Przemyślu © sq3mka

Piękne Bieszczady © sq3mka

Nagły upał i długa męcząca podróż spowodowały, że zapragnęliśmy trochę odpocząć i zjeść coś konkretnego.

Przerwa na leniuchowanie © sq3mka

Po niecałych dwóch godzinach ruszamy w dalszą drogę, która była wyjątkowo ciężka, tym bardziej, że to dopiero nasz pierwszy dzień tutaj. Jednak piękna okolica rekompensowała trudny jazdy.

Bieszczadzke widoki © sq3mka

Naszym dzisiejszym celem stał się Arłamów. Przed samym podjazdem spotkało nas prawdziwe szczęście, czyli strumyk z chłodną orzeźwiającą wodą.

Chwila orzeźwienia © sq3mka

Po tej chwili wytchnienia ruszamy na prawie 10km podjazd do Arłamowa. Podjazd za który Patrycji należą się brawa i uznanie za to że udało się jej wtoczyć tam maksymalnie obładowanym komunijnym rowerem.

Retorty w Bieszczadach © sq3mka

Wjechaliśmy na ponad 600m, śpiąc w pobliżu szczytu góry "Suchy Obycz" (618m)

Szybko znajdujemy idealne miejsce na nocleg. Rozbijamy namiot, gotujemy kuskus...

Nasz nocleg © sq3mka

...na koniec szybki prysznic i do spania.

Rowery gotowe do spania © sq3mka

Pokaż trasę GPS

O ile wyjazd na Lednicę można nazwać dwudniową wycieczką to nasz (Patrycji i mój) kolejny pomysł to już sakwiarska przygoda pełną gębą. Pomysł na miejsce wyjazdu powstał chyba jeszcze zimą, kiedy podczas jednego z zimnych piątkowych wieczorów rozmawialiśmy o podróżach. I tak już po kilku chwilach postanowiliśmy- w Bieszczady!

Jeszcze dzisiaj rano siedziałem w szkole i pisałem bardzo ważny egzamin, a już wieczorem siedzieliśmy razem z Patrycją w pociągu do Wrocławia. Tam przesiadamy się w "Pogórze", czyli skład relacji Wrocław-Przemyśl. Tutaj niestety nie było wagonu rowerowego, a konduktor zachowywał się jak ostatni cham. Obstając przy swoim nie daliśmy się. Jednak większość podróży spędziłem pilnując rowerów w toalecie.

Przedział klasy 0 © sq3mka

Do celu naszej podróży docieramy po około 12h od wyjazdu z Poznania. Zmęczeni ale i szczęśliwi.

Dzień następny ==>

Drugi dzień naszej wycieczki przywitał nas zdecydowanie lepszą pogodą. Kilka białych puchowych chmur, błękitne niebo i słońce. Ten sielankowy nastrój dodatkowo wzmacnia wspólnie przygotowane pyszne, obfite śniadanie.

Nasza poranna uczta © sq3mka

W drogę powrotną ruszamy około 11. W dużej części jedziemy drogami gruntowymi między polami.

Krajobraz Wielkopolski © sq3mka

Około 14 przy jednej ze ścieżek robimy wyczekiwaną przerwę obiadową.

Podczas przerwy obiadowej © sq3mka

Kolejne kilometry do dojazd do Swarzędza i powrót na Piastowski Trakt, którym docieramy do miejsca startu naszej wycieczki.

Podsumowując cały wyjazd pogoda nie była może fenomenalna, a raczej dosyć wymagająca, jednak wspaniale móc podróżować z ukochaną osobą.

Pokaż trasę GPS

Już dosyć długo planowaliśmy dzisiejszy wyjazd będący sakwiarskim debiutem Patrycji. Wreszcie wszystko udało się dopiąć na ostatni guzik...i ruszyliśmy.

Jednak od początku:

Pogoda w ciągu ostatnich kilku dni nie rozpieszczała. Było dość pochmurno i chłodno, popadywało też czasami. Jednak gdy wstaję moim oczom ukazuje się błękit nieba i tylko pojedyncze chmury. Po lekkim śniadaniu, wyruszam po Patrycje. Prognozy się sprawdziły - mamy wiatr w plecy!:)

Po krótkim przepakowaniu naszych bagaży wspólnie jedziemy ścieżką rowerową wprost nad Maltę, gdzie znajduje się Poznański Węzeł Rowerowy. Tam również wjeżdżamy na Piastowski Trakt Rowerowy, którym pokonamy większość dzisiejszej trasy.

Na Piastowskim Trakcie Rowerowym © sq3mka

Jak podaje wikipedia "Fragment szlaku od Poznania do Pobiedzisk był pierwszym oznakowanym szlakiem rowerowym w Wielkopolsce. został wytyczony w 1994 roku".

Piastowski Szlak Rowerowy © sq3mka

Podczas dzisiejszej trasy odwiedzamy Park Krajobrazowy Promno...

Nadchodzą gęste chmury © sq3mka

Park Krajobrazowy Promno © sq3mka

... a następnie po kilkunastu kilometrach...

W drodze do Imielna © sq3mka

Mapnik się przydawał © sq3mka

... docieramy do Imielna.

Patrycja na szlaku PTR © sq3mka

Rozbijamy tam namiot, chwile odpoczywamy i ruszamy na Lednickie Spotkanie Młodych.

Kierunek Lednica © sq3mka

Mieliśmy tam także przyjemność porozmawiać z Marcelem, który należy do grupy: niniwateam

Pola Lednickie 2012 © sq3mka

Gdy wróciliśmy na nasze miejsce noclegu było już po 22, słońce dawno zaszło, a termometr wskazywał zaledwie 7 stopni, a my zabieraliśmy się za szykowanie obozowiska i gotowanie.

Nocne gotowanie © sq3mka

...i tak nam zleciał czas aż do 24, kiedy wszystko było gotowe, osłonięte przed wilgocią, deszczem i zwierzętami, spokojnie mogliśmy położyć się spać.

Pokaż trasę GPS

Teoretycznie rok szkolny się dla mnie skończył, jednak cały czas mam w perspektywie czerwcowy egzamin, dlatego warto pojechać na kilka dodatkowych zajęć.

Rano wyjazd o 8:45. Pochmurno, wiatr niewielki. Jechało się całkiem przyjemnie, tym bardziej, że pod same drzwi szkoły prowadzi ścieżka rowerowa. Jedyny mankament to dość dużo liczba świateł.

Powrót Grochowską razem z Pawłem.

Udało nam się wreszcie wybrać na jakiś wspólny wyjazd. Cel - WPN. Pogoda niezbyt sprzyjająca, czyli gęste ciężkie chmury i dość spory wiatr. Mimo to nie odpuściliśmy. Do Parku dojechaliśmy przez Junikowo, Świerczewo, Luboń i Wiry.

Dość szybko przejeżdżamy przez rezerwat "Puszczykowskie Góry" docierając do Szosy Poznańskiej, która prowadzi nas do Osowej. Zaczynamy podjazd drogą od Puszczykówka. Patrycja pokonała 2/3 podjazdu, co i tak jest sporym sukcesem. Sam nie wiem czy podjechałbym rowerem, którym jechała - ciężka damka, typowy mieszczuch.

Po dotarciu na szczyt Osowej nawiedzamy pobliski sklep i robimy przerwę przy nowym punkcie widokowym. Punkt widokowy już pokazywałem, to może teraz pięknie kwitnące tam kwiaty:

Wiosna w WPN-ie © sq3mka

Posileni i zregenerowani ruszamy nad j.Góreckie, pomarańczowym szlakiem pierścienia. Na plaży przed wyspą zamkową oczywiście obowiązkowy postój.

Ruiny zameczku © sq3mka

Następnie ścieżką wzdłuż jeziora docieramy do Graiserówki, która prowadzi nas do samych Komornik skąd już żabi skok do domu przez Plewiska i Fabianowo.

Bardzo dziękuje za wspólny wyjazd :)